Στους κατοίκους του Longyearbyen απαγορεύεται δια νόμου να πεθάνουν εκεί και έχει να κάνει με τον καιρό. Η απομονωμένη κωμόπολη βρίσκεται στο αρχιπέλαγος του Σβάλμπαρντ, μεταξύ Νορβηγίας και Βόρειου Πόλου. Θεωρείται ένας από τους βορειότερους οικισμούς στον κόσμο και δεν βλέπει φως του ήλιου για μήνες.
Όταν οι ντόπιοι ανακάλυψαν ότι τα πτώματα που υπήρχαν στο νεκροταφείο δεν αποσυντίθενται λόγω του υπερβολικού ψύχους, εισήχθη ένας νόμος που απαγορεύει σε οποιονδήποτε να πεθάνει στα όρια της πόλης.
Δεδομένου ότι παλιές ασθένειες εξακολουθούν να επιβιώνουν σε πτώματα και θα μπορούσαν να μολύνουν τους ντόπιους, ο δήμος κατέστησε παράνομη την ταφή των ανθρώπων στο τοπικό νεκροταφείο. Και δεν ήταν καθόλου υπερβολική αντίδραση: όταν έγινε εκταφή σε πτώματα από την πανδημία γρίπης του 1918, πάνω από 80 χρόνια αργότερα δηλαδή, βρέθηκαν ζωντανά δείγματα του ιού.
Ακόμη κι αυτοί που έχουν ζήσει εκεί ολόκληρη τη ζωή τους, δεν μπορούν να θαφτούν στην πόλη. Παρόλο που η αποτέφρωση υπάρχει ως επιλογή, οι ασθενείς σε τελικό στάδιο απομακρύνονται από το νησί προς στην ηπειρωτική χώρα, όπου περνούν το υπόλοιπο των ημερών τους. Επίσης δεν γεννιούνται και πολλοί άνθρωποι στο Longyearbyen. Παρόλο που υπάρχει ένα μικρό νοσοκομείο, οι μέλλουσες μητέρες ενθαρρύνονται να πετούν προς την ηπειρωτική χώρα για να γεννήσουν.
Αλλά και στη Βρετανία υπάρχει ένα μέρος στο οποίο απαγορεύεται δια νόμου ο θάνατος: το Κοινοβούλιο.
Δημήτρης Καβατζικλής, lifo.gr
